Nunca vas a estar solo (Nooit meer alleen) is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal dat zich afgespeeld heeft in Chili. De film beschrijft het dagelijkse leven van Pablo, een jonge sympathieke kerel die homo is en zich verstopt in een land dat nog steeds gedomineerd wordt door een machocultuur. Alleen zijn minnaars en zijn beste vriendin zijn op de hoogte. In een mooie Fassbinderiaanse scene zien we hoe hij zich in het geheim als vrouw verkleedt en de poses aanneemt van zijn favoriete zangeres. Op een avond wordt hij in elkaar geslagen door een bende in zijn wijk. De scene windt er geen doekjes om, precies om ons te laten zien hoe onnozel blind geweld en homofobie zijn. In het tweede deel wordt het verhaal door Pablo’s vader verteld, een vijftiger van de oude garde, met vastgeroeste waarden. Vader en zoon worden gescheiden door een generatiekloof en door seksuele oriëntatie. Dit weerhoudt hen er echter niet van veel van elkaar te houden. Nooit meer alleen raakt ons niet alleen door zijn harde veroordeling van homofobie maar ook, en waarschijnlijk nog veel meer, door de manier waarop de vader-zoon relatie in beeld wordt gebracht.
