In een auditorium becommentariëren een man en een vrouw beelden op een scherm. Het zijn beelden van Parijs, gefilmd door de man, Vincent Dieutre. Hij heeft de beelden gemaakt door het raam van het appartement van Simon, zijn ex-minnaar. We zien de metro, het kanaal, illegale Afghanen, auto’s, appartementen, voorbijgangers,… We horen gesprekken tussen de twee mannen, de radio, enkele noten op een piano… Het leven, binnen en buiten. In de studio is er de vrouw, Eva Truffaut. Ze ondervraagt, stelt zich vragen, levert commentaar,….De man antwoordt, stelt zich vragen en herinnert zich. Vincent Dieutre geeft zich echt bloot in een opmerkelijk geënsceneerde, zeer persoonlijke film. Hij gaat terug naar de laatste dagen van zijn leven met Simon. Op heldere wijze licht hij een tanende liefde toe, maar hij raakt ook het universele aan wanneer hij het lot van de Afghaanse vluchtelingen oprakelt, mensen die kamperen onder de ramen, in de anonieme stad. Met deze visuele details, in de verf gezet door discreet animatiefilmwerk legt Jaurès verbanden tussen het oneindig intieme en de ondraaglijke gruwel. De film brengt deze dimensies samen in een zelfde humanistisch elan. Teddy Jury Award Berlin 2012
