Tegen een weelderige achtergrond van postapocalyptische “fantasy” (die hier samengaat met western) ondergaat Toxic, een jong en naïef meisje (een soort geblondeerde Maria Schneider), alle vloeken uitgesproken door een tovenares-moordenares, Kate Bush. Toxic en diens moeder Zora zetten al snel de achtervolging in. Deze tweede langspeelfilm van Bertrand Mandico, een claim van ambachtelijke pracht en saffisch fetichisme, zorgt soms voor een glimlach maar kruipt vooral onder je huid. Hij vormt een klankbord voor “de wereld nadien”, een nieuwe gemeenplaats die door de pandemie werd uitgegoten over onze maatschappij die meer dan ooit bezig is met haar eigen einde en dat van onze ontregelde planeet.
