in dit atypische zelfportret vertelt de stem van een vrouw het verhaal van een man. De camera verkent een kamer met barokallures. Deze kamer is zowel een toevluchtsoord als een gevangenis en vormt het decor van een groot deel van de film. We zijn in Libanon in een familie die fier is op haar naam en op haar voorouders. De familie is conservatief en zeker niet alles is toegelaten. Homoseksualiteit vooral niet... In deze intens intieme experimentele prent gebruikt Anthony Chidiac met verve het medium film als reflectietool, als middel om te overleven en opening naar de wereld toe.
